باشد خدا...

.... هیچ کس خونه نیست... تک و تنهام...ساعت 3بعد از ظهر مانتوی سبزم و روسری اش را سرم میکنم..باظرافت تمام گیره روسری هم سبز ستش میکنم...چادرم را برسرم میگذارم...کتاب اتوبوس را بر میدارم...هنذفری را هم تا رسیدن به ایستگاه و برای پیاده روی ها توی گوش هایم میکنم... تا ایستگاه اتوبوس مسافت به نسبت طولانی ای است...وقتی میرسم...خشکم می زند...ایستگاه صلواتی سر چهار راه....دلم می گیرد...نه نمی گیرد نمیدانم چه می شود... سوار میشوم... یک ایستگاه قبل از حرم پیاده می شوم...آهسته قدم می زنم...سعی می کنم چشمم به هیچ کس نیفتد... راه می روم... از گشت رد می شوم... سرمو بالا می گیرم ...سلام می دهم.,بهشت دنیایی ...ادامه مطلب