حضور، غیاب!

خوب من  از وقتی که مدرسه می رفتم، مامانم خیلی زیاد نمی گذاشتن غیبت کنم، البته فقط من نه ها، خواهر وبرادر هم همیشه از این موضوع ناله می کردند و دلشان خون بود که مامانم در بدترین شرایط باز هم مجبورشان می کرد بروند مدرسه، مگر این که دور از جان رو به موت بودیم تا بلکم مامان اجازه ی نرفتن بدهند،...تنها سالی که به من این اجازه را دادند که بیشتر غیبت کنم سال پیش دانشگاهی بود، آن هم به خاطر این که از صبح تا شب توی اتاقم درس می خواندم...